ลืมจับผิดตนเอง เพราะมัวแต่จับผิดผู้อื่น

เพราะความรักตัวเองเป็นใหญ่  เลยลืมค่าตัวเอง เพ่งโทษตัวเอง
  ลืมจับผิดตนเอง  เพราะมัวแต่จับผิดผู้อื่น
        คนอื่นเลวหมด ตัวเองดีคนเดียว
นี่ไม่ใช่เพราะความรักตัวเองมากกว่าสิ่งอื่นใดๆ หรอกหรือจ๊ะ
บางท่านมักแย้งว่าไม่จริ๊ง ไม่จริง
ฉันรักลูกฉันมากกว่าตัวเอง
  ความรักลูกที่ถูกนั้น ควรรักอย่างเมตตา กรุณา
โดย ปราศจากอารมร์แห่งความยึดถือจึงจะถูก
ส่วนใหญ่ รักลูกเพราะเป็นลูก ของ ฉัน
   ลูกของฉันต้องสุขอย่างนั้น ต้องอย่างนี้
ต้องเป็ฯใหญ่เป็นโตอย่างโน้น
ไอ้ความรู้สึกที่ว่า "ลูกของฉัน"น่ะ มันใจรึเปล่าเล่า
ใจ เราอยากเป็นสุขอย่างนั้น ใจเราต้องได้อย่างนี้
ใจเราต้องเป็นใหญ่เป็นโตอย่างโน้น
จึงจะโก้หรู
สมดั่งใจเราปรารถนา

 

ไม่รู้ว่า รักลูก  หรือ รักใจตนเองกันแน่

  จะรักอะไรก็ตาม  ลองไปไตร่ตรองดู มันรักใจตนเอง
ทั้งนั้นแหละน่า....อย่าหลอก ตัวเองอีกเลย
เสียเวลาเปล่าๆ

ลองลูกคนไหนทำไม่ถูกใจแม่ละก็

"เกลียดจริงนัก ไอ้ลูกคนนี้"
เปป็นงั้นไป

   แฟนหรือคนรัก หรือ สามี  หรือภรรยา ก็อย่่างเดียวกันนั่นเอง

พ่อ-แม่ก็แบบเดียวกัน

ลองพ่อ-แม่ ไม่ให้ความสุขกับใจเรา

ไม่ให้เราสมดั่งปรารถนา  ไม่ให้เราได้เรียนสูงๆ

ไม่ให่ที่อยู่ ไม่ให้ทรัพย์สมบัติ

   อยากจะดูนักว่า  ลูกคนนั้น  จะรัก พ่อ แม่ บ้างไหม

เรื่อยมาเราก็เลยรักท่าน   นึกว่ารักท่าน

ที่เห็นได้  เราต่างหากเป็นผู้รัก 

ใจ ของเราเอง

แคร์ตัวเอง แคร์ความสุขในใจเราเองต่างหากเล่า.....

    เห็นแก่ตัว เห็นแก่ใจ ตนเองมากจริงๆนะ เรานี่น่ะ

จริง หรือไม่

โปรดลองถามใจตัวเองดูก่อนนะจ๊ะ

    ยิ่งเถียงยิ่งเข้าเนื้อ เพราะหลงตนเองมานนาน

หลงความคิดตนเองมานานนนนน...

ติดอยู่กับ ข่อง  กับแฮ้ว (ภาษาอิสาน) ที่ตนสร้างขึ้นมา

  แล้วก็หาทางออกไม่เจอ

ยังจะหานิพพานได้จากไหนกันเล่า ????

   ใจมันมืดบอดเสียแล้ว ,,,

ก็ยังค้านอยู่  ปฏิเสธอยู่ ความเป็ฯตัวตนมันแน่นหนาจนแกะไม่ออกแน่ะ

......

⚜⊶⊶♕⊶⊶⚜⊶⊶♕⊶⊶⚜⊶⊶♕⊶⊶⚜

   รู้จักตนเองเสียก่อน              จึงค่อยไปรู้จักคนอื่น

เข้าใจตนเองเสียก่อน              จึงค่อยไปเข้าใจผู้อื่น

รู้กิเลสตนเองเสียก่อน             จึงค่อยไปรู้กิเลสผู้อื่น

ช่วยตัวเองให้พ้นทุกข์ก่อน       จึงค่อยไปช่วยผู้อื่น

   เมื่อตนเองสุขแล้ว               ค่อยไปขจัดความทุกข์ของผู้อื่น 

*•.¸(*•.¸♥¸.•*´)